Toplumda beraber yaşamayı başaramadığımız sürece huzuru da yakalayamayız.

Bir olmanın, birlik olmanın, birlikte olmanın elbette zorlukları vardır. Ancak, o zorluklar aşıldığı zaman esas güzellikler ortaya çıkacaktır. Önemli olan da bunu sağlayabilmek, ortaya koyabilmektir.

Çoğunlukla suçu başkasında bulma görme gibi özelliğimiz vardır. Yetkilisinden yetkisizine kadar durum böyledir. Sonucunda da suçu esas suçlu üzerine almadığı için çare de üretilemez.

Hata ateşten gömlek gibidir, kimse giymek istemez. Kişi yanlış yaptığını düşünmez, inanmaz veya inanmak istemez. Tekrarla hep başkası suçludur, karşıdaki kötüdür.

Unutulmaması gereken; “…hepimizin dönüşünün Allah’a olmasıdır.” (Maide-48)
“Kim iyi bir iş yaparsa kendi lehinedir. Kim de kötülük yaparsa kendi aleyhinedir.” (Fussilet-46)   

Huzur içerisinde yaşayabilmek için insanlar, birbirini anlamayabilmeli, fedakârlık yapabilmelidir. Hep başkasından bir şeyler bekleyerek istenen huzur sağlanamaz.

Kendimizden, çocuklarımız ve ailemizden başlayarak bütün toplumun huzuru bulmasına yardımcı olmalıyız. Sahte yüzlerden ve sözlerden kurtulabilmeliyiz. Bizlere ağır da gelse samimiyetle davranabilmeliyiz.

Hayatımızın her anında, yanlışa yanlış diyemediğimiz sürece gerçek samimiyeti bulamayacağımız kesindir. Sadece ve sadece kendimizi ve birbirimizi kandırmış oluruz.

Böyle davrandığımız sürece de şikâyete, ah vah etmeye hakkımızın olmadığını düşünüyorum.

İnsan, suçlu benim diyebilmelidir. Diyebilmelidir ki huzur yakalansın ve yaşansın. Özür dileyebilmeli, gerektiğinde de yaptığı hatadan dolayı görevi varsa ayrılabilmelidir.

Yoksa sen suçlusun, o suçlu, onlar suçlular diye devam eder gider. Maalesef sonuç, bomboş bir kısır döngü olur.

“Artık kim zerre ağırlığınca bir hayır işlerse onun mükâfatını görecektir. Kim de zerre ağırlığınca bir kötülük işlerse onun cezasını görecektir.” (Zilzal, 7-8)

“De ki: “Yarattığı şeylerin kötülüğünden, karanlığı çöktüğü zaman gecenin kötülüğünden, düğümlere üfleyenlerin kötülüğünden, haset ettiği zaman hasetçinin kötülüğünden, sabah aydınlığının Rabbine sığınırım.” (Felak, 1-5)